Als kind al droomde ik van een eigen atelier. Maar ik durfde dat aan niemand zeggen, het zou dan ook nog een hele tijd duren voor ik voor die droom zou durven gaan. Het eerste atelier dat ik leerde kennen was mijn grootvaders werkkot, hij was fietsenmaker. Die werkruimte vond ik heel fascinerend, magisch zelfs, ik voelde daar iets als ik er binnen liep. Mijn grootvader was er altijd bezig met iets maken.

 

Dingen maken, dat wou ik ook doen en heb ik altijd gedaan. Ik dacht daar niet over na. En gelukkig ben ik nooit gestopt met spelen en creëren. Als kind al had ik oog voor details en hield ik van klein en fijn werk. Ik probeerde vanalles uit en leefde mij uit, bvb met textiel: borduren, breien, haken, macramé, weven met draden, en ook weven met taal. Mijn grootmoeder was altijd bezig met textiel en ik zag mijn passie voor maken bij haar. Ik probeerde ook al eens met een gevonden stukje koperdraad en het enige tangetje dat ik in huis vond een ring te maken en heb tientallen oorringen en bandjes gemaakt met parels en draadjes. Het was het liefste wat ik deed, vormgeven en mezelf zo uitdrukken. Er moet veel meer mogelijk zijn, dacht ik als tienjarige. Ontdekken van meer materiaal en technieken kwam later. De technieken en materialen die ik leerde, leerde ik in een opleiding en in workshops. Eerst werd ik verder gekneed en gevormd door het leven zelf. Het is voor mij dààr en al doende in mijn atelier dat ik leer wat creatieprocessen zijn, hoe ze voor mij persoonlijk werken.

 
Overal om me heen zag en zie ik schoonheid, in beweging, in licht, in contact, en ook in het imperfecte, het asymmetrische, het ogenschijnlijk alledaagse. Ik vind schatten en inspiratie als ik zelf in beweging ben, op wandelingen, fietsend, al doende of juist als ik vertraag, verdwaal,  verstil en niets moet. 

Op allerlei manieren voel ik mij aangesproken tot en laat ik mij vormen door hoe processen werken, het vanzelf-sprekende ervan als ze niet geremd worden, de natuurlijke traagheid van dingen als we ze  niet forceren. Liefde voor het proces. Daar kwam de fascinatie bij voor het proces van het verwarmen, smelten van metalen, het vormen en stollen van vloeibaar naar vast met de eindeloze mogelijkheden daarbij. Het zijn vooral de oude technieken die tot mij spreken, waarbij hart hoofd en handen tegelijk en verbonden samenwerken. Passie voor het ambachtelijke dat ons al ontelbare generaties is doorgegeven, vormgegeven. En ik mag er mijn vorm aan toevoegen als een stukje van een eindeloos verhaal van liefde voor schoonheid, liefde voor het leven, over generaties en werelddelen heen.

 
Ik werk intuïtief, ik vertrek vanuit mijn ontvankelijke kant en ik vertrouw erop dat het goed komt. Ik start met iets, ik vertrek vanuit het materiaal dat ik laat spreken, dat beelden oproept. Ik laat me leiden door mijn gevoel, voeg toe of haal weg, en zo werk ik verder zonder hard na te denken over resultaat. Soms laat ik het liggen en kijk er vanop een afstand naar en zie ik (veel) later hoe ik het kan verfijnen tot een draagbaar eindproduct.

 

Juweel zou komen van iuweel en dat dan weer van het Oudfranse jüel of jouel, en horen we daar niet dezelfde stam is als jeu, spel, spelen. Etymologisch zou het dus letterlijk een speeltje betekenen. Het woord joyau zou zich later ontwikkelen en betekent dan kostbaarheid, juweel.
Joyau is een synoniem voor het bekendere en meer gebruikte bijou. Het is letterlijk een speeltje waarmee we onszelf graag versieren, en die nood voor ornament is zo oud als de mensheid zelf. Voor mij is dat sprekend. Spelen en creëren, ze zijn voor mij nauw verwant.